XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Hain zuzen ere genitiboan, instrumentalean eta komitatiboan sartzen den -E- pluralgile honek tokizko kasuetako -ETA-ren -E- honi ere plural kutsua ematen dio, eta berez galdu behar zuen bokal ondoetan ere tinko jarraierazten dio, horrela -ETA- pluralerako, ta -TA- mugagabeetarako bereiztuz.
Beraz, -E- hau zerikusi handikoa genuke.
Eta hori horrela izanik, nik proposatuko nuke: Deklinabidean pluralerako agertzen den -E- hau ez ete litzateke aditzeko berpluralgile den -tE- horrekin har-emanetan jarri behar?.
Nola sartu zen, eta oraintsu gainera (hitanoa baztertu zenez geroztik, nahiz eta iragankorretarako
Nik uste dut, -E- honek betidanik pluralgile zereginak bete ohi zituela.
Horregatik, aditzaren eremuan pluralgile berri baten beharrizana sortu zenean deklinabideko -E- pluralgilea hartu zela eta kito.
(Sakondu beharrekoa litzateke baita zera ere: aditzean -E- -tE-
3.4.4. Gavel-en teoriari kritika:
- Zergatik
- Morfologia eta fonetika mailan, ez da zihurregia -AK eta -AG (-AGA) bat izatea.
- Pluralgile honen bidez (-AG) ez da azaltzen demostratibo eta izenordeen plurala.
- Fonetikazko ostopoak: -AG-tik ez da esplikatzen -EI, ta -ER ere ez.
Bestalde, genitiboko -E- dela eta, Bizkaiko genitibo zaharra, -AEN, zer?.
3.4.5.
K. Mitxelena.-Hizkuntzalari honek, -AGA eta -ETA deklinabideko atzizki bezala agertzen direla, atzizki erakarle bezala baino gehiago, argi ta garbi dino.
Hona hemen zergatik dioen: (...).